آموزگار عشق
شاعر: مهناز ملکی
دبیر ادبیات فارسی
می سـرایم من به یاد کودکــــی روزهــــــای شـــور و لبــــــخند و قلـــم
درس اول درس بـابـــا آب داد یا که نان داد او به ما با صد کرم
یاد دستانی که با گرمای عش دست هــــا یم را پـر از امــــید کــــرد
می نوشتم هر کلامش را به مهر دفــترم را او پــــــر از خورشـید کــــرد
یاد لبخندی که چون آیینه بــــود زنگــــــ تنــها یی ز دل ها پا کــ کــــرد
شبنم اشکــی که در پایان سال غنچه هـا ی بـــا غ را غمنا کـــ کــــرد
یـــاد دارم روز بـــــارانـی بــه مــــا «باز بــاران بـا تــرانـــه» یــــــاد داد
شــــادی ما زیــر گوهـــرهــای پـاک گشتــــــ هـم آغوش با هوهوی بـــاد
زنگ نقاشی صداقت رنـــگ شـــد آبـــی دریــــــا ، شــکــــوه آ سـمــــان
من به پاس چشم هــــای روشنش رنــگــــــ کـــردم عشـق را تا بیکـــران
چون که انشا بود تو صـیف بهار خامه در د ســــتان مـــن او را سـرود
جملگی حسن و صفــــای نو بـــهار در کلـــا م و در مــــرامش سـبز بـود
آری او آمــــوزگــــار عشــــق بــــــود عشق را چون خون به رگهامان دواند
شا یـــد از خـــا طــــر رود آن روزها لیـــــک او در یـــاد ما جــاو یـد ما نــد
مـــن کـــه خـود آموزگاری عاشقم یــــــاد اســـتــادم فراوان مــی کـنــم
مـــن بــــه پــاس مهربانی های او جـــــــان فــــدای مــــهر جانان می کنـم
آغاز مهر ماه مهربانی ودانایی بر مهرآفرینان خجسته باد
